بنام خدا

 آیه شماره 33  از سوره مبارکه روم :وَإِذَا مَسَّ النَّاسَ ضُرٌّ دَعَوْا رَبَّهُم مُّنِیبِینَ إِلَیْهِ ثُمَّ إِذَا أَذَاقَهُم مِّنْهُ رَحْمَةً إِذَا فَرِیقٌ مِّنْهُم بِرَبِّهِمْ یُشْرِکُونَ

ترجمه : و هرگاه زیانى به مردم رسد، توبه‏کنان پروردگار خود را مى‏خوانند و به سوى او باز مى‏گردند؛ امّا چون خداوند از طرف خود رحمتى به آنان بچشاند، گروهى از آنان به پروردگارشان شرک مى‏ورزند.

شرح : ضررها از خود ماست، ولى رحمت‏ها از خداوند است. «مسّ الناس ضُرٌّ - منه رحمةً»
گروهى از مردم تنها در حال سختى و مصیبت خدا را مى‏خوانند، در حالى که مؤمن باید در همه حال خدا را بخواند. «ضرّ دعوا ربّهم منیبین»
نشانه‏ى فطرى بودن گرایش به خدا آن است که هرگاه سختى‏ها و فشارها، غبار غفلت را بر طرف کند، انسان به سوى او توجّه مى‏کند. «فطرت اللّه... اذا مسّ الناس ضرّ دعوا ربّهم»
انسان، کم ظرفیّت و ضعیف است، با اندکى زیان ناله مى‏کند و با چشیدن رحمت غافل مى‏شود. «ضرٌّ دعوا - رحمة ... یشرکون»
رفاه، زمینه‏ى غفلت است. «اذاقهم منه رحمةً... یشرکون»
گروهى از انسان‏ها ناسپاس‏اند. (همین که رحمتى مى‏چشند، به جاى شکر، شرک مى‏ورزند.) «اذاقهم منه رحمةً... یشرکون»
دعاى مضطرّ مستجاب مى‏شود. «ضرّ دَعَوا... اذاقهم منه رحمة»
زندگى بشر، آمیزه‏اى از تلخى‏ها و شیرینى‏هاست. «ضُرٌّ... رحمة»